Karate-dō
Swoimi korzeniami sięga najdalej w historię powstania Karate – sztuki walki. Choć w czasach nam współczesnych daleko inne są cele treningu niż u źródeł powstania. Wtedy bowiem liczyło się to, by przeżyć starcie z przeciwnikiem. Zachowanie takich wartości, jak zdrowie i życie było najważniejsze. Współczesne Karate-dō, to przede wszystkim trening „sztuki walki”, jako formy „doskonalenia się”, w której w równej mierze traktowany jest rozwój fizyczny oraz umysłowy.
Ponieważ nie istnieje potrzeba rywalizacji, dostępność do treningu jest nieograniczona. Podobnie jest z czasem, jaki poświęcamy na trening. Doskonalenie się nie jest ograniczone naszym wiekiem. Nawet wtedy, kiedy już wiek nam nie pozwala na dużą dynamikę ruchu pozostaje zawsze jego „piękno”.
To jest jedyna forma Karate, w której naszym rywalem i przeciwnikiem jesteśmy sami dla siebie. Jeżeli chodzi o stronę techniczną, to skupia się ona przede wszystkim na dorobku Karate, bez skłaniania się w którąkolwiek ze szkół. Karate bowiem jest jedno. Podstawą w tym zakresie są dotychczasowe doświadczenia „wszystkich” sensei, którzy włożyli swoją pracę w propagowanie idei Karate.
Współcześnie zdaliśmy już sobie sprawę z tego, że wszystko co można było wymyśleć w tym temacie, zostało już dawno wymyślone. Teraz jedynie co możemy zrobić, to podejść do całego dziedzictwa Karate w sposób, który zagwarantuje mu dalsze przetrwanie bez względu na otaczającą rzeczywistość.
Karate-dō wolne jest od agresji i przemocy. Od strony szkolenia umysłu, Karate zajmuje się jak najszerszym rozwojem wiedzy ogólnej każdego ze studentów. Idealnym źródłem pracy umysłu, ale także jego relaksu jest Zen, który w powiązaniu ze sztukami walki, a zwłaszcza Karate, jest „drogą” do poznania siebie, swoich słabości, ale i wzorców do naśladowania pod względem etycznym i moralnym.
Filozofia Zen w Karate wskazuje, jak ważne jest rozwijanie się także od strony umysłowej (duchowej) i jest tym drugim czynnikiem najważniejszym, bez którego Karate-dō nie przetrwałoby do naszych czasów. Istotą bowiem jest ustawiczne dążenie do „doskonalenia się” umysłowo i fizycznie… jednocześnie i równomiernie.
