(wersja robocza z dnia: 02.12.2022 r. – brak poprawności zapisu nazw japońskich z ō oraz ū.)

Tachi-waza:

• Heiko-dachi = pozycja równoległa,
• Uchi-hachiji-dachi = wewnętrzna pozycja ideogramu – osiem,
• Sanchin-dachi = pozycja trójkątna (sanchin ? trzy starcia),
• Nuki-ashi-dachi = pozycja wyprzedzonej nogi,
• Sagi-ashi-dachi = pozycja nogi czapli (sagi – czapla),

Tsuru-ashi-dachi = pozycja żurawia – rodzaje:

• mea-geri = przodem
• yoko-geri = bokiem
• wa-geri = po okręgu.

Sposoby poruszania się w pozycji Kiba-dachi:

• suri-ashi = krok przestawny,
• tsugi-ashi = krok dostawny,
• mae-tsugi-ashi = krok dostawny z przodu (wykonywany podczas przemieszczania się w przód),
• ushiro-tsugi-ashi = krok dostawny z tyłu (wykonywany podczas przemieszczania się w tył).

Mawashi-zuki = jedna z odmian wa-zuki, przy której występuje silny obrót barkami, mający na celu zwiększenie siły pchnięcia.

Ura-zuki = pchnięcie z grupy choku-zuki w trakcie, którego pięść ustawiona jest grzbietem w dół (ura = wierzch, grzbiet).

Tate-zuki = pchnięcie z grupy choku-zuki w trakcie, którego pięść ustawiona jest pionowo (tate = pionowo).

Age-zuki = pchnięcie z grupy choku-zuki w trakcie, którego pięść ustawiona jest grzbietem do góry (age = w górę).

Kagi-zuki = pchnięcie z grupy wa-zuki ? po okręgu, przy którym nie występuje obrót tułowia.

Keri-waza = kopnięcia. W trakcie wymowy, podczas złożeń słów keri utwardza się i zmienia w geri.

Podział Keri-waza ze względu na sposób prowadzenia nogi:

• chokuritsu-geri-waza = po linii prostej,
• wa-geri-waza = po okręgu.

Podział Chokuritsu-geri-waza ze względu na ustawienie w stosunku do przeciwnika:

• mae-geri-waza = przodem,
• yoko-geri-waza = bokiem,
• ushiro-geri-waza = tyłem.

Mae-geri-keage = kopnięcie z grupy mae-geri-waza w górę – wznoszące (keage – jap. Kopnięcie wznoszące).

Powierzchnie uderzeniowe stopy przy mae-geri-keage:

• koshi = brzusiec stopy,
• tsumasaki = palce,
• haisoku = grzbiet stopy.

Mae-geri-fumikomi = kopnięcie z grupy mae-geri-waza w dół (fumikomi ? jap. Wdepnięcie).

Główna powierzchnia uderzająca stopy przy mae-geri-fumikomi:

• kakato = pięta.

Mae-geri-kekomi = kopnięcie z grupy mae-geri-waza w przód, kopnięcie wbijające (mae – przód, geri – kopnięcie, kekomi – wbicie).

Powierzchnie uderzeniowe stopy przy mae-geri-kekomi:

• koshi = brzusiec stopy,
• tsumasaki = palce,
• haisoku = grzbiet stopy,
• kakato = pięta.

Teoria dotycząca zasad prowadzenia działań obronnych i zaczepnych

 Kihon-kumite = najprostsza forma nauki walki, w której zadania obu stron są z góry ustalone (kumite – jap. spotkanie rąk, walka).

Go-no-sen = sposoby przejmowania inicjatywy w walce poprzez wykonanie pierwszej techniki jako bloku:

• toza-uke = obrona w miejscu – bez przemieszczania się, w mocnej, stabilnej pozycji i za pomocą silnego – żelaznego – bloku,
• nagashi-uke = nazwa dwóch sposobów obrony, polegających na zejściu z linii ataku przeciwnika z obrotem (nagashi ? opływanie):

1. soto-nagashi-uke = obrona przez zejście z obrotem na zewnątrz,
2. uchi-nagashi-uke = obrona przez zejście z obrotem do wewnątrz.

• yoko-uke = sposób obrony przez zejście w bok (yoko – jap. Bok) ale bez obrotu,
• irimi-uke = sposób obrony przez zejście z podwójnym obrotem (irimi – jap. Nieporządek), odmiana irimi-uke z przeskokiem nosi nazwę hiraki-uke (hiraki – jap. odkrycie),
• fumikomi-uke = sposób obrony przez zbliżenie – zmniejszenie dystansu (fumikomi ? jap. Wejście, wdepnięcie),
• hineri-uke = sposób obrony przez cofnięcie – zwiększenie dystansu za pośrednictwem:

1. suri-ashi = kroku przestawnego,
2. tsugi-ashi = kroku dostawnego,
3. hiki-uke = odskoku.

Ukemi-uke = sposób obrony polegający na zainkasowaniu ciosu przeciwnika. Sposób ten nie zalicza się podczas egzaminu na żaden ze stopni karate-do tsunami.

Senryaku = strategia – to jeden z działów sztuki walki w Karate-do Tsunami. Jest zbiorem ogólnych zasad prowadzenia walki oraz przygotowania do niej.

Strategia obejmuje następujące zagadnienia:

1. Pojęcie istoty walki – walka jest fizycznym starciem z przeciwnikiem (przeciwnikami), mającym na celu obezwładnienie go lub uniemożliwienie mu osiągnięcia tego samego w stosunku do nas.
2. Rodzaje walki:

• shobu = walka realna,
• kumite = walka treningowa, sparing:
  1. kihon-kumite = ustalona forma nauki walki,
  2. yakusoku-kumite = zadaniowa nauka formy walki,

• jiyu-kumite = wolna forma nauki walki.

1. Senpo = formy działania w walce:

• kogeki = atak, działania zaczepne,
• tobo = ucieczka,
• tasukete = wzywanie pomocy,
• bogyo = obrona według go-na-sen.

1. Tatakai-no tejun = etapy walki:

• taisen-no junbi = przygotowanie starcia, którego celem jest wybranie najlepszej sytuacji i momentu do ataku lub obrony,
• taisen = starcie – bezpośrednie nawiązanie kontaktu fizycznego z przeciwnikiem,
• make = porażka lub kachi = zwycięstwo,
• kotai = kontrolowane oderwanie się od przeciwnika, w celu przygotowania następnego starcia,
• haiso = ucieczka,
• tsuiseki = pościg.

1. Shudoken = inicjatywa w walce:

• sen-no-sen = zachowanie inicjatywy w walce,
• go-no-sen = przejmowanie inicjatywy w walce:
  1. fumikomi-uke,
  2. hineri-uke,

• soto-nagashi-uke,

1. uchi-nagashi-uke,
2. irimi-uke,
3. yoko-uke,

• toza-uke.

1. Hanmi = pozycje walki:

• tanden = środek ciężkości ciała,
• antei = stabilność pozycji,
• ugoki = elastyczność pozycji,
• kamae-te = pozycja rąk,
• stosunek hanmi: ai-hanmi = pozycje zbieżne, gyaku-hanmi = pozycje odwrotne.

1. Kokyu = oddychanie w walce.
2. Kime = kontrolowane wyładowanie energii:

• ju = faza rozluźnienia – miękkość,
• go = faza napięcia – twardość,
• shunkan = faza zatrzymania – moment.

1. Ki-ai = doskonałe wyładowanie energii, osiągane dzięki wyłączeniu świadomości za pośrednictwem kensei ? wrzasku.
2. Waza-no han-i = zasięg technik.
3. Ma lub Kyori = dystans w walce:

• taisen zen-no kyori = dystans przed starciem:
  1. ma-ai = odległość prawidłowa, w której przeciwnik nie może nas trafić bez wykonania dodatkowego kroku, szczególnie techniką nożną.
  2. to-ma = odległość za duża,
  3. chika-ma = odległość za mała.

• taisenji-no kyori = dystans w starciu:
  1. ma-ai = odległość prawidłowa, w której w momencie trafienia kończyna może wbić się w ciało przeciwnika na głębokość 10-15 cm,
  2. to-ma = odległość za duża,
  3. chika-ma = odległość za mała.

1. Undo = przemieszczanie się.
2. Hyoshi = czas w walce.
3. Zanshin = uwaga w walce.

Giho = taktyka – to jeden z działów sztuki walki w karate-do tsunami. Jest zbiorem konkretnych metod zastosowania techniki w walce (gi = sztuka+ ho = metoda, sposób zastosowania).

Taktyka a technika i strategia

Waza (technika) – to umiejętność prawidłowego wykonania określonego ruchu, natomiast giho (taktyka) jest umiejętnością zastosowania tego ruchu w walce.

Senryaku (strategia) zawiera bardzo ogólne prawa dotyczące prowadzenia walki, natomiast giho (taktyka) konkretyzuje je. Na przykład strategia twierdzi, że aby zwyciężyć, należy przeciwnika zaatakować wykonując technikę zaczepną, zaś taktyka konkretyzuje tę prawidłowość mówiąc, w jakiej sytuacji i jak należy tę technikę wykonać, aby była skuteczna.

Zainteresowania taktyki

Taktyka zajmuje się rodzajami działań zaczepnych (kogeki) i obronnych (bogyo).

Rodzaje kogeki = działań zaczepnych:

• podział ze względu na zajmowane miejsce w starciu:

1. chokusetsu-kogeki = atak bezpośredni,
2. hangeki = atak następujący, czyli kontratak,

• podział ze względu na ilość użytych technik:

1. tandoku-kogeki = atak pojedynczy,
2. renzoku-kogeki = atak seryjny,

• podział ze względu na ruchliwość:

1. ippon kogeki = atak jednoprzejściowy,
2. taiho kogeki = atak wieloprzejściowy,

• podział ze względu na rodzaje atakowanych stref lub użytych technik:

1. seikoho = atak jednostajny,
2. hensoku kogeki = atak zmienny.

Rodzaje bogyo  = działań obronnych:

• podział ze względu na cel:

jiko bogyo = samoobrona,

hissatsu bogyo = obrona obezwładniająca,

• podział ze względu na ilość użytych technik:

tandoku bogyo = obrona pojedyncza,

renzoku bogyo = obrona seryjna,

• podział ze względu na rodzaje bronionych stref lub użytych technik:

1. seisoku bogyo = obrona jednostajna,
2. hensoku bogyo = obrona zmienna,

• podział ze względu na przemieszczanie się:

1. seishi bogyo = obrona w miejscu,
2. ido bogyo = obrona w ruchu.

Podział seishi bogyo = obronnych działań w miejscu:

• zenpo-uke = obrona przez wyprzedzenie ataku,
• sabaki-uke = obrona za pomocą uników,
• toza-uke = obrona za pomocą bloków,
• ukemi-uke = obrona poprzez przyjęcie ataku – wytrzymanie.

Podział ido bogyo = obronnych działań w ruchu:

• fumikomi-uke = obrona przez zbliżenie – zmniejszenie dystansu,
• hineri-uke = obrona przez cofnięcie – zwiększenie dystansu: suri-ashi, tsugi-ashi, hiki-uke,
• yoko-uke = obrona przez zejście w bok bez obrotu,
• soto-nagashi-uke = obrona przez zejście w bok z obrotem na zewnątrz,
• uchi-nagashi-uke = obrona przez zejście w bok z obrotem do wewnątrz,
• irimi-uke = obrona przez zejście w bok z podwójnym obrotem.

Metoda medytacji na 9 kyū

Katei-ni shūchū-suru ichi-dan – koncentracja na procesie, ciągu zdarzeń. Może to być analiza części treningu, wykonania techniki, drogi jaką pokonaliśmy idąc na trening itd.

Niejednokrotnie zdarza się, że nieautoryzowane kluby lub instruktorzy powołują się na współpracę ze Związkiem Sportowym Polska Federacja Karate-dō Tsunami® lub realizację jednego z autorskich projektów: Inwestujemy w młodzież, Stop agresji i przemocy, Naucz się bronić, DŌJŌ, Biegamy, Karate-dō łączy pokolenia oraz Uczymy ratować. Autoryzację instruktora, klubu lub realizowanego projektu można sprawdzić przesyłając zapytanie do biura Związku Sportowego Polska Federacja Karate-dō Tsunami® na ten adres.