0.1 C
Warszawa
niedziela, 3 listopada, 2024.

Bushidō a Karate-dō

Zasady bushidō nie zostały zebrane w jeden określony zbiór reguł i wydrukowane w jakimś dziele literackim. U jego podstaw leżała siła przekonania, opinia społeczna, przykłady, rodzinne wychowanie i tradycja. Nie bez znaczenia była tu także moralna siła osób powszechnie uważanych za autorytety i upamiętnionych w średniowiecznej historii Japonii. Bushidō było moralnym kodeksem wojowników, który zawierał w sobie przede wszystkim elementy takich religii jak: buddyzm, konfucjanizm i shintō – narodowej religii Japonii.

W bezpośrednim związku z kodeksem samuraja była też medytacja zen, wyrabiająca u wojownika pewność siebie i zimną krew w obliczu śmierci. Bushidō przejęło od zen ideę surowej samokontroli. To właśnie panowanie nad sobą i swoimi emocjami uważane było powszechnie za najcenniejsze przymioty charakteru samuraja. Do głównych zasad samurajskiej moralności zaliczano: wierność wobec pana, męstwo, odwagę i bezpośrednio związany z tym wysoki kunszt wojenny; uczciwość i prawość, prostotę i powściągliwość, pogardę dla wygód osobistych i pieniędzy.

W moralnym kodeksie samurajów wielką wagę przywiązywano również do katakiuchi – jap. krwawej zemsty. Wierność wobec suwerena wymagała, aby zniewaga wyrządzona panu została bezwzględnie pomszczona. Umiejętność panowania nad sobą i kierowania nad swoimi uczuciami była u samurajów doprowadzona do doskonałości. Równowaga duchowa była ideałem bushidō.

O mistrzowskim opanowaniu własnych odczuć i olbrzymiej samokontroli świadczyć może chociażby obrzęd samobójstwa – jap. seppuku. Odebranie sobie życia było uważane przez wojownika za najwznioślejszy czyn i najwyższy przejaw osobistego heroizmu.

Honor i sławę ceniono bardziej niż życie, dlatego kiedy na kartę stawiano jedno z tych pojęć, samuraj bez namysłu oddawał za nie życie. Nierzadko z powodu jednego słowa, które urażało dumę rycerza w ruch szły miecze. Z reguły takie starcia kończyły się śmiercią lub poważnym zranieniem jednego z walczących samurajów. Bushidō wpajało wojownikom miłość do oręża. Broń miała dawać samurajowi poczucie pewności i jednocześnie poczucie odpowiedzialności. Zgodnie z etykietą rycerską pochopne posługiwanie się mieczem uważane było za ujmę na honorze. Po rewolucji 1868 roku i zniesieniu stanu rycerskiego, kodeks bushidō również przestał istnieć. Jednak niektóre idee „drogi samuraja” można znaleźć jeszcze i dzisiaj w życiu Japończyków oraz grupach zajmujących się „sztukami walki”, zwłaszcza Karate-dō.

Czy tak jest? Co o tym sądzisz?

Na podstawie wielu źródeł


Prenumeruj nasz Newsletter
spot_img
spot_img

podobne informacje

Nic się nie zmienia…

Nic się nie zmienia, trening kata nadal stanowi część zajęć. Często trening kata jest „krytykowany”...

Każdy szczegół jest istotny

Każdy szczegół jest istotny. To prawda, choć tak często pomijana wśród różnych instruktorów. Najczęściej ćwiczący...

Doskonalenie się w kumite

Doskonalenie w kumite zawiera wiele różnych elementów. Jednym z nich jest dystans, oddychanie, zanshin (jap....