10 kyū | lekcja 27
Oi-zuki (pchnięcie jednoimienne do nogi z przodu)
Technikę tę wykonujemy podczas poruszania się zarówno do przodu, jak i do tyłu. Pozycją wyjściową (opisaną) jest hidari zenkutsu-dachi. Pięści trzymamy w kamae-te. Wykonujemy do przodu krok suri-ashi. Ruch ramienia do przodu, tj. wypchnięcie zuki, rozpoczynamy wykonywać dopiero w momencie, kiedy stopy miną się w pozycji heisoku-dachi. Technika ma stanowić zaskoczenie dla przeciwnika.
Jej prawidłowe wykonanie, a zatem uzyskanie bardzo dużej siły jest uzależnione od koordynacji ruchowej, wykorzystania siły bioder podczas przemieszczania się. Nazwa oi-zuki pochodzi od czasownika ou = gonić lub iść w ślad. Podczas wykonania należy pamiętać o zasadzie – pogoni ręki za biodrem. Całą tę grupę, w której technikę zuki wykonujemy tą samą stroną do nogi wykrocznej określamy jako „ai” co oznacza „doskonałe”. Pomimo, że główne zasady w skrócie zostały opisane, należy pamiętać o wielokrotnym powtarzaniu oraz konsultacji z instruktorem. Wykonanie techniki prawidłowo jest bardzo trudne.
Gyaku-zuki (pchnięcie przeciwne do nogi z przodu)
Technikę tę wykonujemy podczas poruszania się zarówno do przodu, jak i do tyłu. Pozycją wyjściową (opisaną) jest migi zenkutsu-dachi. Pięści trzymamy w gyaku-kamae-te. Wykonujemy do przodu krok suri-ashi. W tej technice wykonujemy aż dwie pozycje przejściowe. Pierwszą jest heisoku-dachi, drugą kake-dachi. Dopiero w trakcie końcowego wykonania kake-dachi rozpoczynamy ruch ramienia do techniki zuki. W trakcie jej wykonania obrót bioder jest wykorzystany w celu wzmocnienia techniki zuki.
Nazwa gyaku-zuki oznacza, że technika jest wykonana „odwrotnie” lub „przeciwnie” do nogi, którą trzymamy z przodu. Pomimo, że główne zasady w skrócie zostały opisane, należy pamiętać o wielokrotnym powtarzaniu i konsultacji z instruktorem. Wykonanie techniki poprawnie jest bardzo trudne.
Informacje dodatkowe
Wielokrotnie podczas zajęć instruktorzy tłumaczą, że ćwiczący powinni wykorzystywać siłę pochodzącą z punktu hara. Jest to środek ciała, który umownie znajduje się około 3 cm poniżej pępka w środku naszego ciała.
Czym jest hara?
Najprościej będzie nam omówić to zagadnienie posługując się kilkoma przykładami. Środek ciężkości ciała jest powszechnie wykorzystywany w sporcie tam, gdzie mamy do czynienia z gimnastyką na najwyższym poziomie np. ćwiczenia na drążkach, poręczach lub gimnastyce artystycznej. Każdy z ćwiczących wykorzystuje swoje hara do tego, by móc łatwiej (tzn. bez angażowania dodatkowych sił) wykonać wszystkie ćwiczenia lub wielokrotnie je powtórzyć.
Przykładowo możemy omówić podciąganie na drążku tak, aby brodę podnieść powyżej drążka. Większość z nas po uchwyceniu drążka stara się podciągnąć z całej siły w górę. Czasami jest to tylko jedno podciągnięcie, czasami tylko kilka. Wprawny gimnastyk podchodzi do tego ćwiczenia zupełnie inaczej. Kluczem do sukcesu jest lekkie bujnięcie kończyn dolnych, które przekazują energię w okolice hara (bioder), te z kolei otrzymując energię są wypychane w górę. W ten sposób podciągnąć się można kilkanaście razy.
Wielokrotnie widziałem, jak wielu młodych Uke próbowało wykonać ćwiczenie, które często określane jest jako wejście siłowe. Wisząc na drążku w nachwycie należy podciągnąć się w taki sposób, aby przenieść nad drążek górną partię ciała na wyprostowane ramiona. Niby nic trudnego. A jednak.
Osoba, która nie zdaje sobie sprawy, jak ważne są biodra i środek ciężkości ciała, może to ćwiczenie wykonać raz, może dwa razy tracąc przy tym wszystkie siły. Podczas gdy wykonanie tego ćwiczenia (wielokrotne) jest uzależnione od użycia Hara i przemieszczenia środka ciężkości ciała. Wystarczy jedynie wyprostowane nogi podciągnąć w górę przed sobą a następnie silnie skierować w dół z jednoczesnym szarpnięciem ramionami. Uniesione w ten sposób biodra tj. okolice Hara otrzymują dodatkową energię, którą są wypychane do góry. Powyższe ćwiczenie wykonywane w ten sposób może być nawet kilkanaście razy bez zbędnego zmęczenia.
Te przykłady są najlepszym obrazem sił drzemiących w naszym organizmie i umiejętności ich wykorzystania. Innymi słowy biomechanika naszego ciała. Dokładnie tak samo jest w Karate. Każdy ruch ciała należy dokładnie zrozumieć od strony zasad.
Jaki ma cel wykonanie poszczególnych ruchów. Jakie partie mięśni są używane. W jakiej kolejności. Które ruchy mogą stanowić przeszkodę w osiągnięciu mistrzostwa technicznego.
Jakie siły występują podczas wykonania technik kara-zuki czy gyaku-zuki prezentuje nam ilustracja znajdująca się poniżej:
- A – środek ciężkości ciała,
- B – kierunek przemieszczania się,
- C i D – kierunki akcji i reakcji.
Wykonanie poprawne omówionych wcześniej technik polega na umiejętnym połączeniu energii przemieszczania się w przód oraz wykonaniu pchnięcia z zachowaniem reakcji jaką uzyskuje się poprzez gwałtowne wyprostowanie nogi zakrocznej. Wyprostowanie to następuje idealnie w momencie trafienia przeciwnika.
Od podłoża (pięty nogi zakrocznej) reakcja mięśni jest odwrotna i energia podąża wzdłuż nogi zakrocznej, poprzez hara (skręt bioder) do końca pięści seiken. Dodatkowe skręcenie bioder w trakcie ruchu zwiększa siłę techniki. Skręt jednak nie może być wykonany jako oddzielny element.
Dodatkowym elementem, o którym należy pamiętać jest skupianie energii, poprawne ułożenie poszczególnych części ciała. Wszystko po to, by nie tracić (rozpraszać) energii przez niedokładne np. otrzymanie hikite lub podnoszenie zuki w trakcie ruchu w górę (w ostatnim momencie) lub bezzasadne pochylanie ciała do przodu i przechylanie na boki. Oszczędność wszelkich ruchów dodatkowych jest kluczem do sukcesu.
Ćwiczenie prezentuje gakusei Jan Leszczyński 4 kyū, który od 11 lat bierze udział w treningach prowadzonych przez sensei Mirosława Pawlińskiego 2 dan, w Uczniowskim Klubie Sportowym Karate-d? w Warszawie.
Ważne! W filmie przedstawiono uproszczone wykonanie techniki gyaku-zuki. Uproszczone, w którym nie występuje dodatkowy skręt bioder, największy wyróżnik tej techniki. To ćwiczenie posiada zupełnie inne cele i zadania do spełnienia. Techniką gyaku-zuki z uwzględnieniem pracy bioder, zajmujemy się w innym materiale.
nowe słowa:
- Oi-zuki = pchnięcie jednoimienne do nogi z przodu
- Gyaku-zuki = pchnięcie przeciwne do nogi z przodu
10 kyū
Wszystkie zaprezentowane tutaj materiały mają na celu zachowanie dziedzictwa Karate-dō Tsunami®. Zaprezentowany materiał w dziale serwisu należy traktować jako materiał informacyjny – poglądowy. Autorzy nie ponoszą odpowiedzialności za szkody zdrowotne, wynikające z samodzielnego treningu, opartego o przedstawiony tutaj materiał. Autorzy wręcz rekomendują wszystkim zainteresowanym zajmowaniem się Karate-dō Tsunami®, bezpośredni kontakt z autoryzowanymi instruktorami, zrzeszonymi w Związku Sportowym Polska Federacja Karate-dō Tsunami®.
Ważne
Niejednokrotnie zdarza się, że nieautoryzowane kluby lub instruktorzy powołują się na współpracę ze Związkiem Sportowym Polska Federacja Karate-dō Tsunami® lub realizację jednego z autorskich projektów: Inwestujemy w młodzież, Stop agresji i przemocy, Naucz się bronić, DŌJŌ, Biegamy, Karate-dō łączy pokolenia oraz Uczymy ratować. Autoryzację instruktora, klubu lub realizowanego projektu można sprawdzić przesyłając zapytanie do biura Związku Sportowego Polska Federacja Karate-dō Tsunami® na ten adres.