Ken = pięść
(sei-ken, ippon-ken, nakadaka-ken, hira-ken, ryūto-ken)

Tłumacząc dosłownie nazwę Karate, otrzymujemy “puste ręce”. Tłumaczenie to w pełni oddaje charakter “sztuki walki”, gdzie powierzchnią uderzeniową są nieuzbrojone kończyny górne wojownika. Pomysłowość ludzka nie zna granic w tym zakresie. Okazuje się, że praktycznie każdą część naszego ciała możemy używać podczas starcia z przeciwnikiem, poczynając od głowy, a kończąc na palcach naszych stóp. W dalszej części prezentujemy wybrane powierzchnie uderzeniowe (rodzaje pięści) z wyraźnym zaznaczeniem, że nawet wśród nich istnieją odmiany.

Sei = podstawa | Wszystkie palce zaciśnięte. Kciuk wyraźnie przylega do wszystkich palców. Dwie górne kości pięści są wydłużeniem całego ramienia.

Sei

Ippon = punkt (pięść punkt) | Palec wskazujący jest zaciśnięty tylko w pierwszym stawie. Kciuk jest ułożony z góry na palcu
wskazującym. Pozostałe palce są zaciśnięte, jak w seiken.

Ippon

Nakadaka = palec środkowy (pięść palec środkowy) | Palec środkowy jest zaciśnięty tylko w pierwszym stawie. Pozostałe palce jak w seiken. Kciuk jest ułożony na dwóch pierwszych palcach lekko blokując możliwość schowania palca środkowego

Nakadaka

Hira = wydłużenie (pięść wydłużona) | Wszystkie palce dłoni zaciśnięte są w pierwszym stawie oprócz kciuka, który w tym ułożeniu schowany jest do środka. Może on dotykać palca najmniejszego.

Hira

Ryūto = “głowa smoka” (pięść “głowa smoka”) | Podobnie jak wcześniej palce ręki są zaciśnięte tylko w pierwszym stawie. Kciuk jednak jest ułożony wyraźnie na palcu wskazującym.

Bardzo istotnym szczegółem jest ułożenie pięści w pozycjach (tai-waza) podczas treningu technik lub wykonywania ceremonii. Możemy tutaj wyróżnić cztery podstawowe rodzaje ustawień:

• wykorzystywane podczas ceremonii, gdzie dłonie spoczywają blisko ciała (palce są złączone) – 1,
• przed i po ukończeniu ćwiczeń technik (np. yōi-dachi), ramiona zgięte w stawie łokciowym i pięści zaciśnięte w ułożeniu pionowym – 2,
• do walki = kamae-te, gdzie wyróżniamy mae-te kamae – jest to zaciśnięta pięść, wysunięta do przodu, znajdująca się na wysokości naszego splotu słonecznego. Staw łokciowy jest zgięty prawie do kąta prostego, a pięść ułożona jest w taki sposób, jakby ćwiczący trzymał przed sobą długi kij i podpierał się nim o ziemię. Drugie ułożenie to hikite-no kamae – gdzie druga pięść znajduje się z boku ciała, na wysokości między żebrami a kością stawu biodrowego i odwrócona palcami do góry – 3.

1.

2.

3.

Nie mniej istotne jest ustawienie pięści podczas wykonywania technik w stosunku do pozycji, którą przyjęliśmy w danym momencie:

• ai – gdzie zaciśnięta pięść w ułożeniu kamae-te jest ta sama co noga wykroczna (zdj. 14)
• gyaku – przeciwnie (zdj. 15).

• Ken = pięść
• Seiken = pięść podstawowa
• Ippon = punkt (pięść punkt)
• Nakadaka = palec środkowy (pięść palec środkowy)
• Hira = wydłużenie (pięść wydłużona)
• Ryūto = “głowa smoka” (pięść “głowa smoka”)